Even samenvatten.

De terugreis was vermoeiend maar verliep verder prima. Van Hanoi met een stop in Bangkok tot een overstap in Doha. Van slapen kwam niet veel. Veel kinderen aan boord die allemaal bedachten dat het leuker was om wakker te zijn dan te slapen, dus sliepen wij ook weinig (tot niets).

Eindeloos op de koffers moeten wachten want het was druk, heeeeeeel druk op Schiphol.

We vonden deze reis een ervaring maar voor ons wel éénmalig.
Het Vietnamese volk is aardig maar soms erg opdringerig. Het was nog net niet “kijken, kijken niet kopen” maar het hing erom. Eindeloos gebel van de “cyclo bestuurders”. Taxi’s die stoppen. Mensen die een juk op je schouder werpen en dan vervolgens betaald willen worden en eindeloos het verzoek om vooral te eten. Ze verkopen van alles en willen eigenlijk dat je met je portemonnee open hun laten bepalen wat je wel en niet moet kopen.
Wat vooral ook opviel was dat het erg vies is. Er wordt denk ik weinig aan educatie op het terrein van milieu gedaan en dat zie je terug in hoe de mensen met hun omgeving omgaan. Jammer maar helaas. Hoorden wij van anderen dat Halong Bay erg vies is, is dat juist datgene dat ons erg meeviel. Degene die ons bootje stuurde stopte echt om afval uit het water te halen.
Hoewel ik fervent liefhebber ben van asfalt vond ik Ho Chi Minh City en Hanoi verschrikkelijk. Het gebruiken van stoepen om scooters te parkeren. Diezelfde stoepen die helemaal kapot zijn zodat je als je in een rolstoel zit aan de goden bent overgeleverd. Het absoluut WAANZINNIGE aantal scooters die alles doen wat god verboden heeft. Automobilisten aan de verkeerde kant van de weg. Volslagen krankzinnig. Als voetganger word je gedwongen vaak gebruik van de weg te maken met alle risico’s van dien. Ik heb me zelden zo gefrustreerd gevoeld.

De hotels waar we hebben gelogeerd waren stuk voor stuk erg goed met voor ons toch wel als hoogtepunt het Victoria in Hoi An. Prachtig gelegen en uitstekende service.

Inmiddels zijn we alweer een weekje terug. Woensdag heb ik de kinderen opgehaald van Schiphol. Kat Willem werd opgehaald bij de Pet & Breakfast dus die is ook weer thuis.
We hebben alweer gewerkt en afgelopen zaterdag kwamen de kinderen eten en meedelen dat er (waarschijnlijk) getrouwd gaat worden in Turkije. Een prachtige ring is er gekocht en het was supergezellig. Op naar Turkije dus.
Gisteren het lang uitgestelde etentje met de buren wat ook weer hartstikke leuk was en nu pakken we de draad weer op terwijl de vervelling toeslaat -nee niet de verveling maar de vervelling-.

Brexit is een feit. In mijn ogen ingegeven door de geestelijke impotentie van een grote groep mensen die denken dat het ALLEMAAL de schuld van de buitenlanders is. Ik geloof dat zoiets in 1930 ook aan de orde was en kijk hoe goed dat heeft uitgepakt!

Wij doen rustig voort en gaan dus te zijner tijd richting Turkije en “gewoon” weer vakantie vieren in de VS.

Het was een genoegen dit blog weer te schrijven en ik hoop dat het een beetje te volgens was.

Category Niet gecategoriseerd

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *