Goede voornemens.

Het is inmiddels 27 september 2020. Terwijl het virus wild om zich heen slaat is het nog steeds rustig op de camping.

De Franse buren (zij staan een etage onder ons onderkomen) hebben inmiddels 2 caravans en zijn al 2 weken bezig de boel af te breken. Zelfs de tentstokken krijgen een sopje. 1 Caravan hebben ze even opzij gezet (die gaat blijkbaar mee terug naar “La Douce France”) en de andere wordt weer ingericht voor……??? Wie het weet mag het zeggen.

De Duitse buurman die naast ons staat gaat vandaag terug met het vliegtuig naar Berlijn. Hij is wat droevig maar ook blij zegt hij. Hij was een aardige buurman.Hij is maar 4 weken geweest en liet zijn vrouw achter in Wienerschnitzelland want ze moest naar de tandarts(?). Dat MOET een reden zijn om je partner achter te laten bij de Beierse Lederhosen.
De Duitsers zoeken elkaar echt op in het zwembad en ’s morgens om 11 uur (als wij zo’n beetje klaar zijn met de 40 baantjes) komen ze bijna allemaal tegelijk in het zwembad hangen en ’s middags herhaalt zich dat ritueel. Een beetje zoals voedertijd. Ze hebben buiten het campinggebeuren ook veel contact met elkaar en weten precies wie wel en niet komen en wie wat heeft en/of is overleden. Het is net het echte leven zo. Een van de Duitsers staat een verdieping hoger dan wij en komt elke dag met slechts een lendedoekje de berg afgelopen om zich bij de andere bratwursten te voegen. Hij haalt bijzondere capriolen uit om een zwembroekje (wij noemen het een luierbroekje omdat er een enorme tuut aan de achterkant zit) aan te trekken. Ik wil hierbij vermelden dat wij “gewoon” kleedkamers hebben die naast de plek zijn waar hij zijn lenigheid tentoonstelt. Wij dames vinden hem wel een beetje eng temeer daar hij te pas en te onpas in zijn blote joekeloeke staat in de toiletruimtes.

We hebben vlakbij ook een Belgisch echtpaar. Zeer sportief allebei. De dame koers op haar e-bike hier de berg af gelijk een Belgische kamikazepilote en vandaag of morgen gebeuren er ongelukken. Een BEETJE contactgestoord is zij wel. Hij groet nog wel maar wij zijn voor haar lucht. Geeft niets. Misschien komt er nog wel een Duvel of Stella Artois virusje en dan hebben we elkaar denk ik wel weer nodig.

Ondertussen komen er wel steeds meer Engelse gasten aan. Werkelijk ENORME sleurhutten worden neergezet en hun melkflessen witte lijfjes verschijnen in het zwembad. We zien zwemkleding voorbij komen waarvan we gelukkig het bestaan niet wisten. Dat het allemaal niet helemaal volgens de laatste mode is daar kunnen we echt wel mee leven maar soms is het schokkend wat ze dragen. WIJ krijgen de vraag of we niet verbranden. Eeeeehm nee, wij hebben rustig aan gedaan de afgelopen weken. Een echtpaar dat 2 weken geleden is aangekomen staat hier vlakbij. Al 2 maal heb ik de dame erop betrapt dat zij aan het strijken is. Ik bedoel……….STRIJKEN. Het is hier 35 graden in de schaduw en zij staat te strijken. Ik realiseer me elke keer wat een slechte (huis)vrouw ik ben.

Met de goede voornemens in het achterhoofd wordt er gezwommen en getafeltennist alsof het uit de mode gaat en leven we weliswaar niet als goden in Frankrijk maar dan toch wel als goden in Spanje. Het is hier prima toeven.

Vanmiddag koersen wij naar Alicante. Onze Jeff komt om half 5 aan met de KLM en blijft een weekje.
We hebben een casita voor hem gehuurd en als we vertrekken dan brengen we er even een paar dingetjes naar toe. Hartstikke gezellig dat hij komt. Wijbe is morgen jarig en de dan 62-jarige pensionado ziet er goed uit voor zijn leeftijd. Misschien komt het doordat hij niet meer hoeft te werken of vanwege de calorieën die hij en Cor verbranden met enorme tafeltennissessies, misschien is het wel gewoon de RUST!!!

Tot later.