Ik ben niet van de sport. Sterker nog ‘ik haat het’. Behalve zwemmen in het baantjesbad op de camping in Spanje en als we thuis zijn een kwartiertje Nederland in Beweging ben ik allergies voor lichamelijke oefening. Olga en ik zijn geen vriendinnen maar ik tolereer haar (en zij mij hoop ik) maar de laatste week is het elke dag Sport. Ons kleine landje kan echt wel wat. We winnen met de dames en heren hockey, en bij de wereldkampioenschappen atletiek slepen we 5 medailles binnen wat voor ons postzegelformaat landje toch niet onverdienstelijk is. Max verstappen maakt het geheel op zeer vochtige wijze af op Zandvoort het afgelopen weekend...

Gisterenavond was Andre Rieu op tv. Het concert op het Vrijthof van vorig jaar. Het was er druk, er werd gedanst en vooral veel geklapt. Klappen voor het koor, klappen voor de solisten en de orkestleden. Klappen voor Johan Strauss die het volgens mij helemaal niet gehoord heeft. Niemand wilde naar huis en uiteindelijk gaat het concert dan nog een half uur door. Ik zie dat mensen emotioneel worden van de muziek en misschien ook wel omdat er weer eens uitgegaan kon worden. Het deed me denken aan de ‘levende’ muziek bij Local Social in Isla Plana. We waren daar op een zaterdagavond heen gegaan. We hadden mooie plekjes en konden een drankje nemen en wat tapas eten. Leuker konden we het niet maken. De muziek was ‘goud van oud’ want het gros van het publiek was vooral ‘oud’...

De NMOC, geen nieuwe uitkering maar Nieuwe Mensen Op de Camping.

Terwijl het super rustig is nog steeds komen er toch af en toe wat bonte papegaaien bij. Lachen is wat mij betreft de beste medicijn.

Zo hebben we een Duits stel/echtpaar. De Eilanders noemden hem “skimpy” en de andere Engelsen noemen hem Mr. G-string. Dat gezegd hebbende kunnen jullie eruit opmaken dat de man dus een g-string aan heeft. Hij leegt zijn toiletcassette in die g-string, MET grote zwarte rubberen handschoenen aan die hij koket heeft omgeslagen zodat er een beige randje te zien is. Je moet er maar opkomen. Hij aarzelt ook niet om in genoemde string zeeeer uitgebreid te converseren met deze of gene die hij onderweg tegenkomt...

Het lijkt er zo langzamerhand op dat we BIJNA alleen zijn op de camping. Een enkele verdwaasde en/of verdwaalde tourist hier maar het mag eigenlijk geen naam hebben. Dus doen we dat niet. Een naam geven bedoel ik dan.

Tineke en Cor zijn vorige week vrijdag vertrokken want woensdag -terwijl we bij NoNo van een copieuze maaltijd genoten- kwam het bericht dat Tineke’s moeder was overleden. Aangezien het de laatste tijd een lijdensweg was wel zo fijn voor haar. Omdat het weer nogal wisselvallig was/is moest er gewacht worden totdat het droog weer was want de voortent moest droog  opgevouwen worden. Die wordt weer ingeruild voor een Isabella voortent. Vrijdag dus vertrokken en maandag al het afscheid en de crematie.

We staan hier dus nu met z’n tweetjes. Heeeeeeel rustig dus...

Zoooooo stil hier. De vogeltjes zingen, de duiven zijn mooi maar buitengewoon irritant (volgens Tineke en Wijbe) en af en toe een kreet van een mede kampbewoner. Oorverdovend stil dus en met name in de nacht is dat prettig.

We zijn dus weer in Spanje. De maanden in Nederland bestonden uit wat verbouwingen en natuurlijk de feestdagen en een bezoek zo her en der. Pensioneren is vermoeiend hoor. De kinderen brachten de feestdagen door in Nebraska en wij hebben lekker rustig aan gedaan.  Claire en Jeff waren beide jarig en ik  vierde mijn 68ste. Met Claire bezocht ik het straatmuseum in Amsterdam Noord. Mooie werken en een bijzonder gezellige lunch in het naastgelegen restaurant.

De jaarlijkse doktersbezoeken (voor Wijbe) en de tandarts controles (voor beide) zitten er weer op en dus hield n...

Eergisteren kwam ik tot de ontdekking dat ik niet van de natuur ben. Wijbe en ik besloten een tourtje te maken. Ergens in the middle of nowhere slaat hij een pad in en rijden we tussen de (deels) verlaten druivenkassen door. Een nogal troosteloze aanblik vind ik maar daar kunnen de meningen over verdeeld zijn. Er is (NATUURLIJK) weer eens een weg afgesloten en via geitenpaadjes en god knows wat meer gaan we naar boven en naar beneden en weer naar boven enz. Het loopt mij intussen dun door de broek en ik vind er gewoon geen ruk aan. Als je een groene boom hebt gezien dan heb je ze allemaal wel gezien. We hebben groen nodig maar soms is het behoorlijk uit zijn verband getrokken of we het allemaal zo mooi vinden. Ik dus niet zo.

Zeker vind ik het bijzonder om dieren in het wild te zien...

Er zitten een aantal nadelen aan een camping met veel oude mensen. De ambulance komt hier vaker langs dan je zou willen en niet altijd voor “kleine” ongevalletjes. De laatste keer kwam hij omdat iemand onwel werd bij de afwasplaats. De man ligt in het ziekenhuis en onderzocht wordt of er nog een hersenfunctie is. De keer daarvoor ook al voor een man die helaas is overleden.  Hun caravan is al verkocht (aan een ander oud persoon) en de man is teruggevlogen naar het VK en kan dus zijn dochter die in Australie woont met zijn kleinkinderen helaas niet meer bezoeken. Natuurlijk weten we allemaal wel dat we mensen van de dag zijn maar hier gaat het soms wel erg snel.

Ondertussen hebben we een plaatsje onder ons een stel uit Luxemburg gekregen met een mooi campertje...

Aquajoggen, heet het met een mooi woord. Waterfitness, zegt mijn iWatch. Ik vindt het allemaal best. Sporten is gewoon mijn ding niet en dat zal het ook nooit worden. Sterker nog ik heb er een broertje dood aan.

Vanochtend begon de waterfitness weer. Rosi was haar bubbelende zelf en de invasie van Duitsers was weer overweldigend. Ik hing reeds in het bad maar de Duitsers, komen binnen, gaan voor je staan en dwingen je langzaam maar zeker naar de uiterste krochten van het bad.

Gelaten verplaats ik me maar weer, wetende dat het geen zin heeft er tegenin te gaan. De lillende Duitse vleeshoopjes laten zich niets zeggen en al helemaal niet verplaatsen. We zijn met 11 dames en 4 heren (waaronder de kerstman). Oud, ouder, oudst. Rosi is enthousiast en we doen allemaal mee...

Daar zitten we dan. Vorige week woensdag uitgezwaaid op weg naar Montmarault. Het leek me leuk om eens de brug bij Millau te zien dus alle neusjes die kant op. Ik moet zeggen het stelde niet teleur. De rit was nogal druk vooral qua vrachtverkeer. Ik ben altijd blij dat Wijbe rijdt. Voor mij hoeft het allemaal niet meer zo. Teveel drukte en teveel gekkies die altijd maar haast hebben en op hun telefoon moeten kijken. Het kantoor in de auto zullen we maar zeggen.  We overnachten in een prima Fasthotel waar we ook kunnen avondeten en ontbijten. Allemaal prima verzorgd en smakelijk.

De volgende dag richting Girona. Het is overal echt super druk maar we komen bij de Ibis in Girona op een redelijk normale tijd aan...

26 augustus 2022. Tineke en Cor brengen ons naar Schiphol. Het is een aantal jaren geleden dat we hebben gevlogen en als we de witte tenten zien die erbij gezet zijn om de passagiers in goede banen te leiden slaat de schrik ons om het hart. Gelukkig hoeven we daar geen gebruik van te maken maar een flinke rij voor de douane en paspoortcontrole staat er wel. Uiteindelijk gaat het allemaal redelijk snel en voor we het weten zitten we in het vliegtuig MET extra beenruimte gelukkig en een hartstikke gezellige stewardess en zijn we in no time in Chicago.

Claire heeft een Uber geregeld. Het is een Toyota Prius en volgens de gegevens zou de reis naar het hotel ongeveer 15 minuten duren. DAT was iets te optimistisch en we doen er maar liefst 5 kwartier over...