Af en toe zou ik willen dat ik ‘zomaar’ in een vliegtuig kon stappen naar ergens. Ergens mag Fiji zijn of New York maar Berlijn is ook al goed. Gewoon even weg. De realiteit is echter dat er gewerkt moet worden simpelweg omdat wij geen ‘liggende gelden’ hebben. Natuurlijk hebben we het supergoed zo samen maar we moeten wel het walletje bij het schuurtje laten. De gebraden kippen vliegen ons niet de ‘bek’ in die moeten hier eerst nog even de oven in.
Helaas moesten we afscheid nemen van Ole. De man van vriendin Eva die zomaar een virus op zijn hartspier bleek te hebben en daaraan overleed. De schok was enorm. Hij was ook maar 68 jaar oud. Als je jong bent is 68 natuurlijk HEEL oud maar voor ons die zelf steeds dichter bij de 70 komen voelt het niet zo. Het afscheid was heel bijzonder maar Ole was ook een hele bijzondere man. Liefdevol, familieman en zeer geestig. Hij wordt gemist.
Ondertussen liggen de feestdagen ook weer achter ons en die hebben we zoals gebruikelijk in zeer gepaste dronkenschap doorgebracht. NATUURLIJK hebben wij ook een dag geprutst met het gourmet stel met de kinders nadat ik eerst had gewerkt (en op het werk hadden ze ook al een geweldige lunch geregeld) en de tweede dag kwamen Inge en Coen. Zij brachten een eendenbout in plastic mee( een nieuwe techniek waarbij het eten vacuum wordt getrokken en dan moet je het garen in een bak-dit is mijn simpele uitleg van een ongetwijfeld ZEER gecompliceerd iets-) en wij hadden voor de entourage gezorgd. Voorgerecht, stoofpeertjes en aardappel gratin en ook nog een toetje. Bijzonder gezellig allemaal. Het weer werkte natuurlijk ook fijn mee door de geweldig hoge temperaturen. Ik zou eraan kunnen wennen. Als ik nooit meer ijs en sneeuw zie is mij dat helemaal welkom.
Een van de leukste dingen die me overkwam zo in de laatste maanden van het jaar is dat het intranet van het Stedelijk naar mij is vernoemd!! Dat is de consequentie natuurlijk als je ergens 100 jaar werkt en je op zoveel plekken hebt gewerkt. Op 15 december tijdens de laatste personeelsbijeenkomst van vorig jaar moest ik in het auditorium 2 keer op een (computer) knop hengsten en toen waren we “LIJF”. Helemaal leuk dus. Ik voel(de) me vereerd en heftig in het zonnetje gezet. In de kantine waren er later tompoucen met mijn afbeelding erop en waren de opmerkingen natuurlijk niet van de lucht. ‘Je bent om in te bijten, je bent om op te vreten, ik heb mijn tanden in je gezet” en woorden van die strekking dus. Ze hadden een bal in ieder geval. ’s Avonds was het jaarlijks kerstdiner en als iemand nu zijn computer aanzet is mijn hoofd ongeveer het eerste wat ze zien. Je moet maar een sterke maag hebben.
Ik wen nu aan mijn nieuwe rooster en het is fijn elke zondag in ieder geval vrij te zijn. Wijbe werkt inmiddels rond de 55-60 uur per week en dan is een vrij weekend een zegen.
3 januari hebben we de jaarlijkse Visser-brunch gehad hier in huis, dat waren ongeveer 20 mensen en 6 dagen later waren we met 26 mensen weer hier in huis voor het nieuwjaarseten van onze afdeling. Nooit geweten dat het huis zo groot was. In ieder geval was het allemaal supergezellig maar wel een enorme berg werk.
Ondertussen tracht ik me ook nog bezig te houden met onze Vietnam trip die over 4 maanden al moet plaatsgrijpen. Omdat iedereen zo enthousiast was over Hoi-An hebben we ook nog maar een trip(je) daar naartoe geboekt. Wijbe had een aardig prijsje gewonnen in de lotto dus dat hebben we gedeeltelijk daarvoor gebruikt. Het andere deel hebben we gebruikt voor ALWEER een nieuwe achterwand in de keuken. Om de een of andere reden is bijna geen enkele oplossing daarvoor blijvend dus nu gaan we over op figuurglas. We gaan het beleven.
De visa brief voor Vietnam is ook binnen en de prikken zijn ook gezet.
We waren bij de GGD op 4 januari (je kunt het jaar natuurlijk niet beter beginnen) en het was er echt behoorlijk druk. Ik had van tevoren de verzekering gebeld en omdat wij een extra Amsterdam-polis hebben zou het gedekt zijn. Verwarring alom en het kwam erop neer dat we dus gewoon € 215,- hebben afgerekend omdat de polissen nog niet waren omgezet. Nu is het wachten dus op het terugstorten van dat bedrag. I love it when a plan comes together. NOT!!!! Een aardige dame dus bij de GGD maar ook die moeten (efficiënter) werken en dat werkt dus helemaal niet. Bureaucratie is nog niet dood. Lang leve de marktwerking. We kregen dus 2 prikken, De DTP(difterie, tetanus en polio) en de Hepatitis A. Omdat we 3 nachten in Phu Quoc zijn moeten we daarvoor nog pillen slikken en die werden ons via de GGD ook al toegestuurd. Supermakkelijk dus.
Nu kijk ik dus filmpjes over eten in Vietnam want ik geloof niet dat ik hond wil eten. Belangrijk is dus te weten wat hond is in het Vietnamees dat is chó of tjóh en hoofdpijn is dau dáu. Ik krijg namelijk Dau dáu van het eten van chó.
Ze eten natuurlijk ook rat en slang en varken en misschien ook wel kat maar om de een of andere reden is het eten van knorretje of Greta II blijkbaar minder aanstootgevend dan het verorberen van iemands Fifi of Poekie of zelfs Tarzan. Het zit tussen mijn oren natuurlijk maar ja hersenen eet ik ook niet.
Of er dit jaar nog een tripje in zit weten we nog niet want eigenlijk willen we volgend jaar naar Australië en dat zal ook geen ‘cheaptrip’ worden.
Al met al waren het drukke maanden waarin veel gebeurd is. Helaas ook weer een aantal collega’s ziek en we hopen het beste voor hen.
Het is weer smullen van jou komische blik op de zaken en vooral de uiting daarvan 🙂 Australië is inderdaad niet cheap, maar wel gaaf enne …. ik heb geen hond, rat of slang op het menu gezien.
Kangoeroe is lekker! En er is genoeg, zoals mijn buurman in de Flinders zei: ´They scrape ´m of the road, honey´ 🙂