GOOOODMORNING VIETNAM.

Het zijn barre tijden in huize Visser. Het verblijf inDoha was onverwacht en bloedje heet. Het zweet van mijn zweet had zweet dus….
We hadden natuurlijk ook onze spulletjes niet dus deze Cor, was niet direkt heppydepeppy. Om maar eens een nieuw modewoord te gebruiken. We besloten even voor 23 uur gisteren naar de lobby van het hotel te gaan want we zouden met een busje opgehaald worden met als bestemming Doha AirPort. Ik moet zeggen dat de verzorging in het hotel erg goed was.
Terwijl we in de hal zitten te wachten komt ook de dove Australische dame bij ons en die besluit ook maar mee te gaan. Zij had haar vlucht naar Perth gemist. Om 23:40 uur komt eindelijk het busje dat om 23:00 zou vertrekken -wat hebben sommige mensen toch met tijd?- en we worden bij het vliegveld uitgeladen. Via immigration en al die andere goedbedoelde maar totaal overbodige extra controles kunnen we eindelijk naar de gate waar het allemaal moet gaan gebeuren en na een laatste bak pleur gaan we daar maar alvast zitten. De ervaringen van eerder noodzaken deze kleinburgerlijke mentaliteit maar we zijn niet van plan nog een vlucht te missen.
De vlucht is helemaal niet vol en dus kunnen we allemaal wat ruimer zitten. De mevrouw naast me gebruikt 3 stoelen en ik 1! Ze is lekker aan het hoesten en ik hoop dat ze geen Sars of iets dergelijks heeft want daar zitten we nu net niet op te wachten. Na een wat hobbelige vlucht, die een aantal passagiers niet geheel kotsloos doorkomen landen we dan eindelijk op het vliegveld van Saigon. Ik moet me beheersen om niet de oerkreet van Robin Williams te uiten. We hebben er tenslotte voor moeten leiden!!
Om Vietnam binnen te komen heb je een speciaal visum nodig dat je gedeeltelijk thuis aanvraagt en waar je ook nog voor moet betalen voordat je het land binnen mag. Het is $ 25,- per persoon en moet contant betaald worden. Erg vriendelijk zijn ze niet maar het geld maakt veel goed. (Voor hen dan-voor ons maakt het geen barst uit we moeten gewoon dokken-).
De dame die onze paspoorten terug geeft weet de namen nog zo uit te spreken dat we het daadwerkelijk verstaan. CHapeau!!!
De koffers staan na de immigratie al direkt klaar en blij rollen we de glanzende bolides naar buiten.
Onmiddellijk worden we aangesproken door iemand die ons een taxi in wil praten maar we lopen stug door en onderhandelen uiteindelijk een prijs die wij redelijk vinden-en waarbij we nog steeds teveel betalen- maar we zijn moe en willen naar het hotel toe.
Ondertussen heeft de hemel zich geopend en hoewel alle zegen van boven komt-dat zeggen “ze” tenminste- staan de straten in no time blank. Het plenst!!! We konden geen MaiLin of Vinasun taxi vinden dus hebben we een soort kamikazepiloot. De helft van de rit zit ik met mijn handen voor mijn ogen en hebben we ongeveer 3000 scooters ‘bijna’ aangereden en 4000 automobilisten hebben een hartverlamming en daar is spontaan al het haar verdwenen inclusief op de plekken die we niet zien.
Met alle egards worden we binnen gelaten in ons hotel -waar we dus gisteren hadden moeten aankomen- en omdat we er zielig uitzien en het ook zijn krijgen we een upgrade.
We gaan naar onze kamer en besluiten te douchen en te gaan zwemmen. Opgedoft en afgestoft lopen we dus door het hotel om bij het zwembad erachter te komen dat het een (buiten) bad is. HAHAHA!! DE bordjes ‘outdoor swimming pool’ hadden ons al moeten waarschuwen maar na de afgelopen dagen zijn we niet helemaal fris en fruitig.
Terug naar de kamer dus weer en ons omgekleed. Nu gingen we blijmoedig op weg (ons maken ze niet gek) naar de rooftop bar want daar was HAPPY HOUR!!! SUCCES daar want we werden met open armen ontvangen. Het uitzicht is geweldig en de cocktails heerlijk.
We besluiten nog wat te gaan eten en een stukje te gaan lopen op zoek naar voedsel. Niet veel stalletjes op straat vanwege de regen maar uiteindelijk vinden we een leuk plekje waar we heerlijk eten.
Wat opvalt is dat de Vietnamezen klein zijn. De meeste komen bij mij tot mijn middel maar bij Wijbe zitten ze op konthoogte.
Zaak is dus het allemaal daar goed schoon te houden en er niet eentje zomaar te laten ‘vliegen’. We willen geen levens op ons geweten hebben.
De wandeling heeft me een ding al doen realiseren:” misschien is Saigon zelfs voor mij als asfaltliefhebber een tikkeltje te druk is”.
Ik verbaas mezelf met deze opmerking.
We hebben foto’s maar om de een of andere reden wil de site ze niet uploaden. Wijbe gaat daar morgen naar kijken want die ligt hier naast me te dromen van buikdanseressen en koffie.
Tot snel