Vakantie.

Hij heeft er duidelijk geen zin in. De oude man die met zijn vrouw in een invalidenwagentje bij de Lidl boodschappen moet doen. Hij kijkt haar nauwelijks aan en bij het pinapparaat moet ze alle moeite doen om uit het karretje omhoog te komen om met zijn pinkaart de betaling te doen. Buiten op het parkeerterrein staat hij al met de boodschappen bij hun auto terwijl zij met haar kromgegroeide handen met hele lange nagels het karretje over het terrein beweegt. Ik bedenk me of ik haar aan moet bieden om haar even te duwen maar besluit het toch maar niet te doen. We zijn boodschappen aan het doen in Mazarron en het zijn onze eerste boodschappen van deze vakantie.

Zaterdagochtend ging om 3 uur de wekker en na de ochtendrituelen zitten we om kwart voor 4 in de auto. EINDELIJK mogen we weg. Voor we het weten zitten we in een paar wegomleidingen en doen we er al veel langer over dan normaal om in Luxemburg te komen om de tank maar weer eens te vullen. Op het dak van de auto ligt de (marktplaats) luifel en op het fietsenrek staat de reserveband. Je weet tenslotte maar nooit! In de achterbak van de auto de (marktplaats) toch best wel nieuwe koelkast en voor de rest is de auto afgeladen met spullen. VEEL spullen. Je weet tenslotte maar nooit! Onderweg naar Perpignan, waar we zullen overnachten in een Ibis budget hotel, hebben we regen. Het giet werkelijk en het maakt het rijden behoorlijk inspannend. In Perpignan eten we wat voordat we ons bij het hotel melden en al vroeg gaan de lichtjes uit. Zondag moeten we langs Barcelona waar de formule 1 wordt gereden (laat die Max nou mooi 3de worden) en gelukkig zijn we vroeg genoeg om nauwelijks last te hebben van extra verkeer, behalve van een stoet Nederlandse bussen met Max fans. Nostalgie op de snelweg.
We zijn op een hele stichtelijke tijd bij de camping waar we ons melden bij een van de eigenaren, en dan ook de verzekering krijgen dat de caravan met al zijn bijgebouwen mag blijven staan tot eind september. We zagen het niet zitten om telkens de hele boel op te breken maar dat is dus ook niet nodig. TOP!!!!

De aanloop naar de vakantie was wat rommelig. Veel weekenden werden met name door Wijbe doorgebracht met klussen in het gebouw samen met de Technische commissie waar hij onderdeel van is. Ook kwamen we in het programma Kassa aan bod vanwege de ondeugdelijke WTW-installaties waarvan er in korte tijd 1 in de fik vloog en 2 bijna branden die heel naar hadden kunnen aflopen. Op een koude en hele natte zondag zijn we ook nog bij alle bewoners langs gegaan om ze op de gevaren te wijzen die de ketels mogelijk zouden blijken te zijn. Als bestuur konden we er niet omheen dus wilden we iedereen waarschuwen. Inmiddels heeft de maker van de ketels een goed aanbod gedaan aan de bewoners en mag iedereen zelf beslissen wat hij ermee doet.

We vieren allerlei verjaardagen en verhuizen mijn zuster en zwager van Alkmaar naar Heiloo waar Cor en Wijbe eerst ook nog laminaat leggen in het appartement. We houden de oude mannen bezig, anders worden ze maar lui.

Qua werk gaat het allemaal zijn gangetje. De zwangere dames gaan binnenkort op zwangerschapsverlof en waggelen door het slechte weer nog steeds in winterjas door het pand. Als het goed is worden het zomerbabies. Een leuke tijd om je verjaardag te vieren met een knetterende barbeque. Marshmallows op het vuur en klaar is kees(je). Het wachten is nog steeds op een nieuwe directeur en als je de kranten moet geloven staan de kandidaten te trappelen in de coulissen. Aan de telefoon lijkt het wel of mensen steeds ongeduldiger worden en als ik ze vertel dat ze voor de Hockney tentoonstelling toch echt het van Gogh museum moeten bellen het belachelijk is dat ik dat telefoonnummer niet EVEN kan oplepelen, en waarom weet IK niet hoe ze aan kaartjes kunnen komen? Soms ben ik zo verbaasd dat ik sprakeloos ben en voor diegenen die mij kennen weten ze dat DAT niet heel vaak voorkomt.

Inmiddels hebben we zondag na aankomst meteen de caravan goed neergezet en na een nachtje slapen zijn we begonnen met alle bijgebouwen. Met hulp van Cor, gaat het allemaal voorspoedig en 2 dagen bij Tineke en Cor eten maakt het allemaal veel makkelijker. Zoals gewoonlijk, slapen we weer prima.
Vanochtend hebben Tineke en ik deelgenomen aan de aquajogging voor hele oude mensen en als iedereen zijn plas heeft kunnen ophouden gaan we niet dood aan een ammoniakvergifteging. Cor en Wijbe hebben elkaar weer alle hoeken van de pingpongtafel laten zien en nu zitten we zoals het bejaarde mensen betaamd aan een glaasje port en trachten we geen gezichtsverlies te lijden doordat we met open mond en luid snurkend in onze relaxfauteuils zitten.
Later misschien meer. Als ik wakker kan blijven!!!!
Olla en ole!!