We zijn nu in Himeji. Vanochtend bijtijds uit het hotel vertrokken want we moesten weer naar Shin-Osaka. Dat is het station waar ook de Shinkansen trein vertrekt en die gaat niet vanaf gewoon “Osaka”. Op het station kopen we een broodje voor onderweg en we werpen ons als volleerde japanezen in de metro. Gaat als een tierelier en in no time staan we bij de Shinkansen. We kochten onderweg ook nog een bakje koffie want de motor moet natuurlijk wel op gang komen. Het is grappig om te zien hoe dat met die treinen gaat. Het personeel lijkt op een vliegtuigbemanning. Hoedjes en kokette rokjes en mooie pakken. Alles in vol ornaat. De stationschef zwaait met een soort “lightsabre” (lichtzwaard uit Star Wars of zo) en wuift daarmee naar een machine en naar de Shinkansen trein. Een theateruitvoering waar alleen de toerist denk ik naar kijkt omdat het allemaal niet echt lijkt maar het WEL is.
We stappen in de trein en zijn binnen 3 kwartier in Himeji. Werkelijk alles gaat op de seconde nauwkeurig. “NS EAT YOUR HEART OUT”. We vinden op het station de informatie en met de bus zijn we in 1 halte bij het hotel. Inchecken kan pas vanaf 3 uur maar we kunnen gebruik maken van gratis fietsen en die nemen we om naar Himeji Castle te gaan. 
Voordat we echter het kasteel gaan bezoeken stoppen we bij een heel klein zaakje waar we Okanimiyaki eten. Hartstikke leuk. We zitten aan de bar die ook de kookplaat is en voor onze neus worden de pannekoeken gemaakt. Het is erg lekker maar voor mij wat veel en zelfs Wijbe zit helemaal vol. 
Op naar het kasteel. Het is er beredruk en ook hier weer een soort kermis maar wel wat minder dan bij de andere dingen die we bezocht hebben. Himeji is lange tijd gerestaureerd en is pas sinds 27 maart van dit jaar weer open voor het publiek. Het is een prachtig houten gebouw maar net als bij de anderen is het allemaal wat kaal. Ik kan me toch niet voorstellen dat je alles op de grond deed/doet. Ik neem toch aan dat een tafeltje voor je eten een handigheidje kan zijn in plaats van je eten op de grond te kwakken. Niet smakelijk als je net daarvoor met je grote vieze zweetvoeten daar overheen hebt gelopen. maar wat weet ik nou? 
We hebben ook weer onze schoenen moeten uitdoen en die moest je in een plastic zak meenemen. Ook hier was de geur weer overweldigend. 
We zitten nog even in het park buiten en ik voel wel 2 spetters. Hmmmmm, zou het dan toch gaan regenen? We eten een lekker ijsje en fietsen terug naar het hotel waar we nu wel kunnen inchecken en leggen onze bejaarde, ziekige karkassen even ter ruste. Dat gaat nog wennen worden als we terug zijn want dan is er geen tijd voor een “powernapje” ’s middags.
Wederom gaan we de straat op want er moet alweer gegeten worden en nu regent het echt(een beetje). We mopperen niet want het is heerlijk zo. Wijbe zoekt een tentje uit waar ze blijkbaar iets met kip doen en bij de entree worden we zeeeeer hartelijk welkom geheten. Het is druk binnen en we bestellen iets van de Engelse kaart. Ons Japans voldoet nog immer niet aan de basis principes dus kiezen we voor veilig. In dit geval prettig want ze serveren blijkbaar ook kippeningewanden en kippenlevers. We eten heel lekker en als we vertrekken snelt het personeel naar buiten en zwaait ons uit en zegt gedag. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt maar leuk is het wel. Ik zie me zo al elke bezoeker van het museum uitzwaaien! 
We wandelen nog een stukje en drinken een kopje thee terwijl we een mooi avonduitzicht hebben op het prachtige kasteel. Dit was de moeite waard!
Voor Wijbe kopen we nog honingsnoepjes want hij heeft zich een weg gevroten door de strepsils heen en zijn stem is nu bijna helemaal weg. Het wordt stil in huisje weltevree, maar goed, IK ben er ook nog en ik kan het ook voor twee.
Morgen moeten we wat langer treinen en 2 keer overstappen. We gaan naar Naoshima en dus ook bootje varen!!!!
Japan heeft dus ook een ‘fietscultuur’. Moeders met een speciale fiets waarop een babybakje voorop zit en het stuur is daar omheen gebogen en dan achterop nog een larfje in een speciaal zitje en als het even mee-of tegen- zit hangt er ook nog een larfje op de buik, en dan alles wel elektrisch aangedreven.
Sommige dames fietsen met een speciale standaard op het stuur waarin een parapluutje is geklemd.(dat wij dat in Nederland niet hebben is me een raadsel). Dit parapluutje is overigens voor de zon en niet de regen.
Wat veel dames hier ook dragen is lange handschoenen. (Audrey Hepburn zou ze zoenen). De handschoenen hebben dan geen vingers en zijn puur om de armen te beschermen tegen de zon. Alles om maar geen kleurtje te krijgen.
Morgen praten we verder.