Heerlijk geslapen! Niks gemerkt van Wijbe die tig keer het bed is uit geweest en zelfs uit de badkamer is gedonderd! Hoe doet die man het toch? 
Vandaag staat op het programma Gunkanjima Island. Gunkawatte hoor ik jullie zeggen, wel dit is het (verlaten) eiland dat in de film Skyfall is gebruikt. Gunkanjima (Battleship Island) heet zo omdat het eruit ziet, nouuuuuu als een oorlogsschip natuurlijk. 
Ik heb het niet verzonnen, want zoiets verzin jezelf niet. We ontbijten voor de verandering eens bij de Starbucks want dit hotel heeft geen faciliteiten wat dat betreft. Allemaal erg lekker en we slingeren als aapjes met rode bipsen naar het trammetje dat ons naar de haven gaat brengen. 
Het klopt allemaal als een bus en we melden ons bij de concierge want zo heet dat gebeuren. We krijgen een zender, ondertekenen een papier dat als het eiland ontploft of zinkt terwijl wij erop staan er NIEMAND aansprakelijk is en een pasje om dat wij niet illegaal op het eiland bevinden. 
Er gaan weer eens een rits aan Japanners mee en met 2 Australiërs zijn we de enige ‘buitenlanders’. Een van de meisjes die er werkt blijkt uit Frankrijk te komen en als ik even wat Frans met haar spreek is ze bijna tot tranen geroerd. Heimwee is a bitch. We kijken een instructiefilm die veel weg heeft van propaganda voor hetgeen Japan allemaal maakt en we gaan in een soort veredelde tobbe de plas op.
Nu ben ik geen echte held op het water, sterker nog ik sta erom bekend dat ik de vissen van een driegangendiner kan voorzien, mocht het zo uitkomen, maar in dit kleine bootje is het allemaal niet even plezierig en het gaat flink tekeer op het water. 
Wijbe heeft boven gezeten want er moesten natuurlijk foto’s gemaakt worden en ik bezit mijn ziel in lijdzaamheid benedendeks. Ik ben blij als we er zijn. Heb mijn ontbijt voor mezelf kunnen houden en dan maakt de kapitein ook nog een rondje van de zaak om het eiland heen.
Ik wilde hem met zijn hoofd in het roer klemmen maar heb me kunnen beheersen.
Het eiland is onbewoond sinds het in 1974 niet langer loonde om kolen uit de mijn te halen. Dit gebeurde ruim 1000 meter onder de zee en het was natuurlijk niet zonder risico. Om alle mensen te voorzien van huizen werden de eerste torenflats daar gebouwd begin 1900 en er was een school en zelfs een ziekenhuis. Infectieziektes hielden er huis en het was het dichtstbevolkte plekje op aarde. 
Het is allemaal behoorlijk desolaat. De erosie heeft sinds het eiland leeg is behoorlijk toegeslagen en grote delen zijn afgesloten simpelweg omdat het te gevaarlijk is om daar zomaar rond te lopen.
We gaan weer met z’n allen in de tobbe terug en omdat ik in slaap val krijg ik daar niet veel van mee. 
Aan land zetten we weer de pas erin en besluiten een route door de stad te nemen. Wat verderop in de haven zijn een paar leuke cafeetjes en we eten daar lekker buiten en genieten van de mensen die langs lopen. 
We zetten de tocht voort richting Megane Bashi (Megane= bril in het Japans-dat had ik al geleerd) en dus is het geen Renault brug maar een bril-brug. Omdat de brug 2 bogen heeft heb je bij een bepaalde reflectie de vorm van een bril. Leuk gevonden toch? 
We lopen door allerlei leuke kleine straatjes met winkeltjes en komen weer uit bij ons hotel waar we even uitpuffen. NEE, we slapen niet. Als we trek krijgen gaan we Sushi eten en we drinken er heerlijke plumwijn bij. Pruimenwijn, ik kende het niet en dat is maar goed ook want het is erg lekker!!!
We lopen de laatste weken wel erg veel en met de app op de iPhone kun je dat aardig bijhouden. Blijkt dus dat we elke dag zo’n 7 a 8 km lopen. Is niet verkeerd.
Morgen naar Fukuoka voor 1 nachtje.