Na een voor Wijbe bijzonder onrustige nacht -om kwart voor vier onze tijd hebben we met onze kinderen geskyped(?)- worden we wakker zonder de wekker te hebben gezet en dussssss……te laat voor het ontbijt. Je kunt niet alles hebben natuurlijk.
We laten de auto uit de stapelgarage komen en vertrekken richting Zenko-ji tempel want je kunt niet in Nagano zijn geweest en deze tempel NIET hebben bezocht. Nouuuuuu, daar kunnen we over van mening verschillen. Maar first things first. We volgens braaf de bordjes richting tempel en even verderop van het hotel begint zich van Wijbe alweer een vreemd soort opwinding meester te maken. ER IS EEN DENNY’S GESPOT. Hij neemt zich vast voor daar het ontbijt te gaan nuttigen maar ook dat gaat niet helemaal als bedacht en voorgenomen.
Zenko-ji is blijkbaar HEUL populair!!! We raken verstrikt in een werkelijk enorme file die zich stapvoets naar de tempel begeeft en daar eindelijk aangekomen hebben ze maar liefst 5 parkeerterreinen. Ja, de zaken gaan goed voor deze 7de eeuwse tempel en dat blijkt des te meer als we eenmaal het terrein op gaan. Enorme drommen mensen die werkelijk overal voor in de rij staan en een soort kermis-achtige stalletjes waar je van allerhande prullaria kunt kopen die je thuis onmiddellijk in de prulbak gooit want wat MOET je ermee. Iedereen die we liefhebben wensen we al het allerbeste en degenen die we niet (zo) liefhebben…nou ja, vul het zelf maar in. We verlaten dit circus waar gelukkig geen dieren voor zijn gekweld en vinden het in vergelijking tot de Meji-shrine in Tokyo een lachertje. Kun je dus best overslaan, maar wie zijn wij nu eigenlijk? Een stel rare Hollanders! 
We kruipen terug naar de auto. Wijbe snottert er nog lustig op los en bij mij is het ook niet allemaal rozegeur en maneschijn. Richting Denny’s dus want er is nog steeds niet ontbeten.
We kunnen de Denny’s echter helemaal niet meer vinden en na wat omrijden komen we er toch langs, maar kunnen niet parkeren en uiteindelijk rijdt Wijbe naar het pompstation, gooit de Mazda vol voor wel 14 eurootjes en levert het ding in bij de verhuurder. Hij is het helemaal zat en voelt zich beroerd.
In het hotel kleden we ons even om want het is wel ERG warm en we lopen de straat weer op. Lopen is beter in Japan. Die mensen zijn gewoon zo klein omdat ze afslijten van het vele lopen, want nergens kun je een auto parkeren als je hem al hebt en fietsen mag hier gewoon op de stoep. Zij zijn klein en hun fietsjes ook, dus is het een grote speeltuin, op de stoep dus.
We melden ons bij een restaurant aan de overkant van het hotel ‘La Castanga’, maar die blijken nog maar voor 1 persoon pizza te hebben. “Lite lunsj” lispelt de aardige mevrouw nog maar wij hebben nog steeds niet gegeten, dus een “lite lunsj”, is geen optie. Daar moet zwaarder materieel voor aangerukt worden en die komt er in de vorm van……jaaaaaaa, jullie raden het al lieve leesbuiskinderen, DE DENNY’S!!! Tjongejongejonge. Ik had het niet meer verwacht en/of bedacht maar daar was hij toch.
Wijbe stort zich op de steak(want dat doen echte houthakkers-bedenk wel dat hij vannacht een stuk Posbank met blote handen heeft moeten ontginnen- en ik neem een lekkere clubsandwich!!! VICTORIE schreeuwt mijn binnenste en is blij met het voedsel en de aandacht. Gezellig snottend gaan we na dit koningsmaal een stukje wandelen en als we bij de Pharmacy komen bedenkt mijn prins op het witte paard dat hij toch ECHT iets moet hebben voor zijn hoestje. De pharmacyvrouw is heel behulpzaam maar als zelfs haar vertaalapp haar bij de lurven grijpt en zegt dat hij GEEN idee heeft wat ze van hem wil stuurt ze ons al buigende en groetende naar de 7/11. Een winkel naar mijn hart en binnen 2 tellen hebben we capsules voor het tere borstje van voornoemde prins. Kerels zijn watjes!!!!
Terug naar het hotel want prins wil een tukje doen, dus doen we dat. Terwijl de plantagewerker naast me druk aan het werk is, kijk ik nog weer wat Sumo. Zondag zijn de finales en dat belooft wat. Het is massa’s lillend vlees wat of dat de klok slaat (is lillend vlees een wat of een dat?) en er gaan pakken geld doorheen. Gelukkig zijn alle luiers heel gebleven(en ik neem aan het weggestopte klokkenspel ook) en in tegenstelling tot gisteren is er geen bloed aan te pas gekomen.
We eten heerlijk bij “la castanga” en nemen nog een ijsje onderweg.
LIFE IS GOOD!!!!