Goed geslapen en we checken uit in Fukuoka. We lopen in ganzenpas naar het station. Wijbe is de voorste en ik hobbel er altijd achteraan. Ondertussen heb ik een grondige afkeer van de sleurhut gekregen. Wat een onding. 
Hij blijft niet staan en terwijl je ermee onderweg bent kiept hij te pas en te onpas om. Blehhhhhhhh! We eten pancakes in een koffierestaurantje en een Nederlands echtpaar komt erbij zitten in het niet-roken gedeelte. HAHAHA, je zet gewoon een bordje op de tafel waar je niet mag roken en dat is je niet-roken gedeelte. Ik lach me een krul in mijn staartje maar dat is de Japanse waarheid helaas. De Nederlanders hebben in Japan gewoond maar spreken de taal niet. Gemiste kans maar ja het blijft een lastige taal om te leren.
We nemen afscheid en kopen nog wat proviand voor onder weg want dit wordt een lange trein dag. We gaan het eerste stuk van Fukuoka naar Shin-Osaka, waar we moeten overstappen op de trein naar Tokyo. Het eerste gedeelte is ongeveer 2 uur en het tweede deel is 3 uur. 
De overstap is een makkie want op hetzelfde perron waar we aankomen vertrekt ook de volgende trein.
Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel in de trein gezeten. Ik ben weleens met de trein naar Oostenrijk geweest en een keer naar Zuid-Frankrijk maar dat is het wel zo’n beetje. Meestal pakken we de auto.
Vlak voordat we Tokyo bereiken krijgen we ook de kans om Mount Fuji (Fuji-san) te zien en omdat het wat slechter weer gaat worden deze week en hij wel een beetje zichtbaar is maken we veel foto’s van de berg. Het gezegde is dat als je ‘m 1 keer beklimt je een wijs mens bent maar je bent gek als je het 2 keer doet. Wij doen geen van beide. Volgens mij zijn wij wijze gekken en blijven we lekker met de voetjes op de grond. 
Op het station Shinagawa stappen we uit want ons hotel zou in die wijk moeten zijn. We stappen nog over op een lokale boemel en vragen aan een plaatselijke jonge bromsnor de weg naar het hotel en hij doet zijn uiterste best ons op het rechte pad te krijgen. Tevergeefs natuurlijk want wij zijn onverbeterlijk maar het hotel vinden we wel. We melden ons en mogen gelukkig afrekenen en krijgen een code om de kamer in te gaan. DIT IS DE KLEINSTE KAMER OOIT!!! Het begrip:”je kan er je kont niet keren” is uitgevonden voor dit nieuwe hotel. Als ik uitadem moet Wijbe inademen anders barsten we uit de voegen. ZO KLEIN IS HET!!! De badkamer is een soort potlooddoos waar je met een toilet en een bad/douche ook meteen een probleem hebt. Als je gaat toiletteren kun je direkt douchen en je tanden poetsen. Geeft een heel nieuwe dimensie aan het begrip “multitasking”.
Nou ja, het is 4 nachtjes dus er is overheen te komen.
Van de dame aan de hotelbalie kregen we een adres om te gaan eten en ik moet zeggen we hebben heerlijk gegeten. Met handen en voetenwerk hebben we kunnen bestellen. Tot op heden hebben we weten te vermijden om tokkend als kippen door een restaurant te hoppen, fladderend met onze armen en het hoofd van voor naar achteren te bewegen. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat in een Internationale stad, wat Tokyo toch is, zo weinig mensen een andere taal spreken. Een schone taak voor het onderwijs lijkt me.
We wandelen wat in de buurt en gaan dan terug naar het hotel.
We moeten maar eens gaan bekijken wat we de laatste dagen in Tokyo gaan doen.
