Weer thuis.

Ze kwamen in de kleinste caravan OOIT.

Er klapt een soort keuken uit en ze installeren zich. Zij draagt schattige engelse hoedjes en bloemige flodderjurken en doet me denken aan Hyacinth Bouquet (Bucket/Emmer) uit “Schone schijn” en zelfs haar man lijkt op de echtgenoot uit de serie. Dacht ik eerst nog dat ze Engels waren bleken ze dus Frans te zijn. Met groeiende verbazing kijk ik naar de (karige) uitstalling en eens te meer realiseer ik me dat het bij ons geen kamperen meer is maar Glamping. Alles wat we thuis hebben moeten we ook op de camping hebben. Omdat een en ander op de camping aan het veranderen is hebben we besloten om te gaan “ontspullen”. Mochten we vroeger nog onze uitdragerij laten staan als we naar huis gingen moeten we deze nu opruimen als we weggaan en weer opbouwen als we terug komen. Dat is IETS teveel van het goede. Dus gaan we in april weer en dan gaan er spullen mee terug naar Almere.

Ondertussen, liep de camping HELEMAAL vol. Bij het winkeltje van de camping dat ook vers brood verkoopt vormt zich ’s ochtends een enorme rij. Allemaal voor warme broodjes.

De Duitse invasie was onvoorstelbaar. Enorme campers en/of caravans die soms 2 plekken bezetten. Nog nooit zagen we zoveel drukte. Terwijl wij afbreken, komen er rondom ons vrijstaatje veel mensen bij. Boven ons komt een Nederlands echtpaar dat zoveel praat dat zelfs ik er moe van word. Het Duitse echtpaar dat onder hen staat wordt er zo gestoord van dat ze naar het kantoor zijn gegaan om op de plek van Tineke en Cor of onze plek te vragen. Ze krijgen de plek van Tineke en Cor en zodra wij zijn vertrokken gingen ze verkassen. Op de rij boven ons komt ook weer een echtpaar die er vorig jaar ook waren, Zij doen ALLES in de caravan en maken geen gebruik van de faciliteiten van de camping. Terwijl we uit de auto stappen brult ze direct dat ze 5300 km hebben gereden en 150 km hebben gelopen (??). Dat sommige campings duur waren en vies en waarom we in vredesnaam naar huis gingen. We konden toch gewoon zeggen dat we niet gingen. Ik heb maar niet gereageerd. Wat een losbol die vrouw.

Er kwamen ook wat Engelse gasten bij maar dat is behoorlijk beperkt sinds de Brexit. Ze mogen maar 90 dagen per jaar blijven en sommige mensen kiezen ervoor om dan maar niet meer te komen. Een jaar plek op de camping kost meer dan 5000 euro en als je maar 90 dagen mag blijven is het niet meer zo interessant. Vandaag ook gelezen dat veel Engelsen hun huizen verkopen vanwege de 90 dagen regel.

Inmiddels zijn we weer in het koude Almere. De terugreis verliep voorspoedig en hebben we met maar een overnachting gedaan in het Campanile hotel in  Bollene/Frankrijk. Het is even een zit.

We gaan in Almere weer eens aan de klus. Maandag komt de schilder en zodra de mannen klaar zijn bij Mirjam en Jody gaan ze aan de slag in onze eigen flatjes.

Ondertussen horen we van Jeff dat hij positief heeft getest op COVID maar Claire niet. Ze brengen heel veel tijd met elkaar door maar waarom zij niet positief is, is een raadsel. Morgen maar even een PCR test doen.

Dit even voor nu, bloggen maar weer als we wat te melden hebben.