Het was geen beste nacht voor de prop. Midden in de nacht heb ik hem aan de strepsils gezet want het hoesten hield maar niet op. Uiteindelijk toch in slaap gevallen en toen bij het opstaan onmiddellijk besloten een dokter te gaan zoeken.
Straks zitten we nog met een of andere verwaarloosde longontsteking en daar moet ik toch niet aan denken.
Bij de balie sturen ze ons naar het Kyoto City ziekenhuis want daar spreken ze Engels.(schromelijk overdreven).terwijl we naar buiten lopen staat er een lege taxi voor de deur en die brengt ons voor ¥ 1200,- naar het ziekenhuis (dat is ongeveer €10,-). Bij binnenkomst vallen we natuurlijk wel een beetje op en een aardige dame vertelt ons direkt dat we zelf de rekening moeten betalen wat we best willen doen. Alle verhalen dat de zorg in Japan erg duur is zijn in ons geval achteraf sterk overdreven. We krijgen een soort vertaling van een inschrijfformulier en worden dan naar een andere balie gebracht. We moeten ook invullen bij wat voor arts we denken te moeten zijn. Eeeeeeeeeeeeh? Ook welke medicijnen Wijbe nog meer slikt. 
We krijgen een beelderig pasje en Wijbe Visser staat er in het Japans op. We worden weer naar een andere kant van de hal gebracht en moeten weer plaatsnemen. We zitten hier bij een zelfhelpbloeddrukapparaat en het is interessant om te zien wie er gebruik van maakt en wat voor bloeddruk ze hebben. Volgens Wijbe was het allemaal niet werelds. Japan gaat dus ook al tenonder aan ongezond voedsel! We worden weer opgehaald en naar een ander wachtkamertje gebracht.we zitten nog niet lang als we bij de dokter komen in een piepklein spreekkamertje. Hij spreekt Engels en luistert naar de longen van Wijbe en besluit dat het allemaal ‘schoon’ is en schrijft wel wat medicijnen voor om wat rustiger te slapen en ook voor het hoesten. We krijgen een stapel papieren mee en moeten weer naar een balie om te gaan afrekenen, dan weer naar een balie voor een creditcard betaling en dan weer naar een machine met een mevrouw die ons duidelijk probeert te maken dat we buiten naar de “shop” moeten. Het blijkt dat daar de apotheek is. We worden hartelijk welkom geheten(dat zie ik ze bij onze plaatselijke pillendraaier nog niet doen) en moeten alweer een lijstje invullen en of we ook wel goedkope pillen willen. Nou, dat willen we wel en als Wijbe uiteindelijk 3000 pillen in ontvangst neemt moeten we net € 7,- afrekenen. Dat zijn nog eens goedkope drugs! Met onze goedkoop gescoorde (soft)drukkies springen we weer in een taxi, deze keer bestuurd door een heer die geboren was in 1928(hij was dus 87!!!!), en heeft volgens mij in WWII kamikaze vliegtuigen bestuurd en het allemaal overleefd, want zo reed hij door Kyoto. 
Gelukkig hadden we nog niet gegeten anders hadden de spetters in zijn geverfde haren gezeten.
Een behoorlijk avontuur, zo’n ziekenhuis waar je niets kunt lezen en/of begrijpen en al die mensen die in en uit lopen. Van bezuinigingen in de zorg is hier volgens mij geen sprake want er was ongelooflijk veel personeel. Al met al heeft het nauwelijks 2 uur gekost om uit en thuis te zijn. We halen uit de hotelkamer de accu’s voor de fietsen en gaan ze ophalen uit de fietsenstallinggarage. We hadden gisteren kaartjes getrokken voor de stalling maar hebben het blijkbaar niet goed gedaan want ze hadden op beide fietsen een briefje geplakt en dat konden we natuurlijk niet lezen. We hebben de fietsjes maar meegenomen. We ontbijten onderweg met een lekker kopje koffie en een broodje. 
Ons doel was het Kinkaku-ji of te wel het Gouden Paviljoen.Shogun Ashikaga Yoshimitsu liet het bouwen na zijn aftreden in ongeveer 1397. Het is een aantal malen verwoest door brand en oorlog en in 1950 heeft een geestelijk gestoorde monnik het in de brand gestoken met het doel zelf in de vlammen om te komen maar is in angst naar de heuvels achter het paviljoen gevlucht waar hij later is gearresteerd. Dit paviljoen dateert uit 1956 maar het ziet er werkelijk sprookjesachtig uit. 
Het behoort ook tot de UNESCO World Heritage site. We parkeren onze fietsen bij deningang van het park en kopen voor ¥ 400,- pp een kaartje. Ook hier is het weer smoordruk. Busladingen vol met kinderen in schooluniformen worden uitgelaten(er is geen ander woord voor) en ook hier weer selfies galore. Mensen halen de gekste capriolen uit om maar met zichzelf en het object van hun bewondering op de foto te gaan. Het aloude V-teken is IMMENS populair en ik kan me nog beheersen om niet af en toe een klap met de vlakke hand uit te delen aan al die gekken. We komen steeds meer bordjes tegen (gelukkig) dat die selfiestick verboden is en ze hem maar moeten opbergen op een plaats waar de zon niet schijnt.
We stappen weer op onze kleine stalen ponypaardjes -van een ROS kan geen sprake zijn- en we zeilen met dodelijk gemak weer richting hotel. Onderweg krijg ik letterlijk nog een klap van de malle molen in de vorm van een markies dat wappert in de wind en in mijn gezicht. Gelukkig kan ik het nog na vertellen. Wijbe gaat even een hapje eten halen en ik ga even onder de douche. Wat opvalt is dat de lucht hier ongelooflijk droog is. Er gaan enorme hoeveelheden vocht/water doorheen en dat heeft zo zijn weerslag op mijn darmflora. Ik bespaar u de details.
Wijbe eet zijn rijst met huppeldepupsaus en dood beest en dan gaan we weer opstap. 
De ponypaardjes gaan retour verhuurder en we lopen naar de Nishiki markt. Nou DIT is een markt hoor. Leuke winkeltjes en bizarre soorten voedsel het is er allemaal. We kijken onze ogen uit. Er is ook een stal waar allemaal groenten liggen en die hebben een soort laag zand erover. Dat is het natuurlijk niet maar zo ziet het eruit. Op de overdekte markt in Noord Tokyo hebben we dat ook al gezien en het ruikt ook niet echt lekker. Veel mensen zijn ook aan het proeven. 
We eten in verband met de buik maar een broodje bij de Subway, die we toevallig tegenkomen en sloffen vervolgens naar huis. Het was een enerverende hele warme dag en we hebben ook vastgesteld dat de Starbucks-dichtheid hier niet onder doet voor die in Amerika. Op 200 meter zitten er 3.
Foto’s volgen weer later.