Dit jaar ben ik 66 geworden. Een voor mij ongekende mijlpaal. Altijd wilde ik ouder worden dan mijn moeder en ik ben met glans geslaagd. (vind ik zelf dan). Mijn moeder werd net geen 50. Een leven van ellende en narigheid (veelal over zichzelf afgeroepen en veroorzaakt). ALTIJD was er die drang bij mezelf om het anders/beter te doen. Nu zet ik mijn bruine benen onder een campingtafeltje en ben geheel tevreden met hetgeen wij hebben en doen. Het is een beetje stormachtige dag maar als ik naar rechts kijk zie ik de zee, de rotsen van La Azohia en een paar bootjes. LIFE IS FFING GOOD!!!
De Nederlanders hebben de weg weer gevonden naar Isla Plana. We hebben het gezellig met z’n allen en drinken en vieren een beetje het leven. Allemaal weten we hoe fragiel dat leven kan zijn en dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Een paar weken geleden schreef ik een blog en vlak daarna deed ik de aankondiging dat ik ging stoppen met bloggen. Zegge en schrijven 1 vriendinnetje reageerde erop en was ik van mening dat ik een juiste beslissing had genomen. NIET dus. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan (wat voor een uitdrukking is dat in godesnaam?????) en ik vond dus vandaag dat het toch weer moest gebeuren.
Gisteren mezelf een bluetooth hoofdtelefoon cadeau gedaan en terwijl de band Nothing but thieves het nummer “Impossible” in mijn oortjes gilt (het MOOISTE nummer ooit) ben ik volmaakt gelukkig.
Had ik ooit verwacht dat het ‘campingleven’ mij zoooo zou bevallen? NEE dus. We waren altijd van de hotels en een beetje luxe. Nu zijn we van de Glamping en ook luxe. Lekker eten en drinken en een comfortabele stoel.
We hebben geweldig internet en kunnen ook nog gewoon ziggo kijken. What more do you want???
Inmiddels hebben de (meeste) Spanjaarden het hazenpad gekozen en keert de rust hier weer. Onze Spaanse Inez Weski (we vonden dat ze op de Nederlandse Inez Weski leek vandaar dat we haar zo noemen) kwam ons groenten brengen uit haar tuin. Tomaten, pepino’s (kleine komkommers) en groene pepers. Hoe lief is dat. Een aantal Spanjaarden (waaronder Inez) willen ook graag Engels met ons spreken. Om te oefenen. Geen idee waarom maar we kletsen er lustig op los.
De groepjes hangouderen in het zwembad zijn ook weer terug. Frans bij Frans, Duits bij Duits enzovoorts. Aangezien deze onverbeterlijke kwebbelkous met iedereen wil kleppen vindt er enige vermenging plaats maar dat zorgt voor de nodige variatie in de gesprekken en je hoort nog eens wat andere roddels. Een aantal mensen gaan niet terug komen. Te oud of te krakkemikkig en sommige zijn overleden. Vandaar het vieren van het leven.
Met de Engelsen kunnen we goed uit de voeten. Ze mogen nog maar 3 maanden achter elkaar komen en moeten dan 3 maanden weg. Ze schijnen zelfs een boete te krijgen als ze zich er niet aan houden. Er zijn er een aantal die een casita (klein huisje) hebben en als ze niet lang mogen blijven worden ze gewoon resident. Die Brexit weet wat. Van de Engelsen krijgen we ook tips betreffende restaurants en zo komen wij arme Nederlanders ook nog eens ergens.
Met Toos en Theo, Astrid en Jan hebben we vorige week gegeten bij Pekin5. Super gezellig en erg lekker.
Komende week ook nog wat uitstapjes. Tineke is jarig en we hebben wat leuks in petto.
Aanstaande maandag gaat ons kind langskomen met zijn nieuwe lief. Wij hebben haar nog niet ontmoet en zijn erg benieuwd. Vandaag vroeg ik Jeff of hij haar had uitgelegd wat voor wappies wij zijn maar blijkbaar heeft hij haar verteld dat wij net zo “chill” zijn als hij zelf is. COOL!!!! We kunnen niet wachten.