Deze ochtend maar weer eens het ontbijt genomen dat inclusief is bij dit hotel. Wijbe vindt de Zweedse balletjes op z’n Japans lekker en ik doe maar mee. Rijst, Zweeds/Japanse balletjes en sla. Dat is het wel. Het is behoorlijk druk in de ontbijtruimte dus we eten redelijk snel en gaan dan onze spullen pakken voor vandaag. We lopen naar het station, hier op een steenworp afstand, en kunnen met onze JR Pass gebruik maken van het OV naar Miyajima. Zelfs de boot kun je ermee op. 
Het is een redelijk snelle verbinding en als we bij het station uitstappen is de boot in een vloek en een zucht gevonden. Vanaf de Ferryplek zien we de Torii al in het water staan maar de boot brengt ons in 10 minuutjes naar de andere kant. Ook hier is van de bezienswaardigheid wel weer een kermis gemaakt. 
Er zijn herten die overal rondlopen. Ze besteden geen aandacht aan je. Er staan borden waarop is aangegeven dat je ze niet aan moet raken en eten geven maar……. jullie snappen ‘m al. Met name de 5 miljoen scholieren kunnen niet van ze afblijven. Wij denken eerst een kopje koffie te kunnen scoren maar helaas. Het is allemaal wat te vroeg. 
We lopen het pad langs naar de Torii toe. Deze Torii is sinds de 12e eeuw 7 keer helemaal herbouwd en dit is dus de achtste. Het is niet zo dat hij in de bodem van het meer verankerd is hij rust daar puur op het eigen gewicht. Bij eb staat de Torii gewoon op het droge maar bij vloed (zoals het nu was) lijkt hij te drijven op het water. Een mooi gezicht. We lopen langs alleen maar (vr)eetstalletjes terug naar de boot en nog steeds geen koffie! We gaan weer met het bootje terug en ook aan de wal doen ze niet aan cappuccino. Wijbe neemt uiteindelijk bij de 7/11 maar een bak koffie en we kopen wat bananen.
We gaan weer naar het station om met de trein verder te reizen naar Iwakuni Station en daarvandaan met de bus naar de Kintaikyo Brug. Het is een brug met 5 bogen welke diverse malen weggemaaid werd door de snelheid waarmee het water eronder door gaat tijdens regenstormen. 
Elke keer wordt de brug weer herbouwd en de laatste renovatie is van 2004. Onder de brug zijn ze aan het vissen met hele lange hengels die ze door het water halen. Apart om te zien.
We steken de brug over en lopen het park in. Er is ook een kabelbaantje dat naar het kasteel gaat maar dat slaan we voor nu maar over. Het park is mooi en rustig en terwijl we rondlopen ontmoeten we de Japanner “Joe” die nog nooit daar weg is geweest, 81 jaar oud is en als vrijwilliger informatie geeft over de brug en het park en dan voornamelijk aan Amerikanen. Joe, is nooit buiten Japan geweest, laat staan in Amerika maar blijkbaar voelt hij zich thuis in het accent.
We nemen hartelijk afscheid van Joe en lopen weer terug naar de brug waar we de plaatselijke boemel nemen terug naar Iwakuni Station om weer met de trein naar Hiroshima te reizen. 
We eten lekker vlees en kip EN drinken wijn en lopen via de mall weer terug naar het hotel. Onder het station aangekomen horen we panfluiten (ja, echt panfluiten) en de Colombianen, Bolivianen en/of Peruanen die ze uit Amsterdam hebben verbannen staan hier op een podium hun kunstje te doen. Ik denk nog, als ze dat VRESELIJKE ‘el condor Paso’ gaan spelen dan schuif ik ze die fluit naar binnen op een plek waar de zon niet schijnt als ze via een alternatief introtje het nummer inzetten. We stuiven collectief de hal uit. Het zal toch niet?????
Morgen verplaatsen we ons naar Nagasaki.
