Het is voor niemand een geheim dat ik een stadse juffer ben. Ik ben ook altijd bereid om te BENADRUKKEN dat ik dat ben en dat wij als we op pensioen mogen absoluut NIET de rust van buiten Drenthe of de kale vlaktes van Groningen zullen gaan opzoeken. Wij blijven gewoon in Amsterdam.
Ik slaap nu op de grond en heb de grootste moeite om elke keer het vege lijf van de vloer te rapen om dingen te gaan doen. Waarom zeg ik dit? Wel ik vind er geen RUK aan. Ik wil in een gewoon bed met knisperende verse lakentjes en een douche die er niet uitziet alsof er een kudde hormonaal gestuurde pubers doorheen is getrokken. Dat dus! Het is aan mij niet besteed dat de ‘zondagse rust’ hier de ‘maandagse rust’ is en de hele zooi gesloten is. 
We pakken de scooter, deze keer heb ik mijn nekkussentje tussen de ijzeren stang en mijn zachte billetjes gepropt dus dat is veel beter, en gaan richting Honmura. Zo dood als een deurnagel. Geen sikkepit te beleven. Een man staat te vissen en 2 andere mannen bespreken de problematiek van het ‘zijn’ en de ‘wereld’. Dit alles in het Japans natuurlijk en dan lijken de problemen toch iets minder groot. (in mijn optiek dan).
Gelukkig was het Benesse House open en na een vruchteloze speurtocht gisteren konden we vandaag het museum redelijk makkelijk vinden. Blij als een koei met zeven uiers was ik. Ik moet zeggen dat ik het een prachtig museum vind, en terwijl we aan een bakje koffie zitten (het is de enige plek op het eiland met een cappuccino) overvalt me een gevoel van paniek en besluit ik ter plekke dat we niet nog een nacht blijven maar morgen al naar Hiroshima gaan. 
Wijbe, wel gewend aan mijn idiote invallen kijkt me gemoedelijk aan en geeft me zoals gewoonlijk alle ruimte om de paniek de baas te worden en laat me lekker mijn gang gaan. Het hotel dat we gereserveerd hebben heeft geen plek voor de extra nacht en dus boek ik een ander hotel voor een nachtje erbij. Opluchting bij mij en nu kan ik genieten van het museum. Het is een prachtige opstelling met Donald Judd, David Hockney, Richard Long en Frank Stella en nog zo wat kunstenaars. Wat bij ons in het museum altijd mag is fotograferen maar dat mag hier nergens. Wonderlijk natuurlijk dat al die mensen het gewoon wel doen. CULTUURBARBAREN!!!
We besluiten te lunchen in het museum want het ontbijt sprak mij vanochtend niet zo aan en zelfs Wijbe heeft niet alles daarvan opgegeten.
Lekker gegeten hebben we en als we weer wegscooteren gaan we richting de gele pompoen die we gisteren ook al gezien hebben. 
Omdat het zo warm is blijven we daar een poosje en scooteren dan naar de haven waar de rode pompoen staat. 
Ook hier maken we wat foto’s en net als we weg willen gaan komt de boot binnen. Altijd leuk om even te kijken. 
We kunnen nog geen bootticket voor morgen kopen en dus besluiten we bij de 7/11 nog even wat te drinken te halen en een ijsje te eten.
We gaan terug naar Cin.na.mon en besluiten even uit te puffen. Jullie snappen ‘m. Het bejaardenslaapje.
We internetten wat als we weer bij kennis zijn en besluiten op zoek te gaan naar de avondmaaltijd. Nou, die is er dus niet. Van een Australisch paar begrepen we dat er een restaurantje is bij de fietsenboer en als we daar via de begraafplaats naar toe lopen blijkt die al gesloten te zijn. Van de Australiërs begrijpen wij later dat zij er om 5 uur nog wel hadden gegeten. 
Verderop zien we nog iets waar wat leven in lijkt te zitten maar ook dat is al gesloten en die kunnen ons vanaf morgen 11 uur weer voederen. Eeeeeeh probleempje, we zouden NU ook graag iets eten! Er is dus gewoon geen restaurant open en dus gaan we WEER naar de 7/11. Wijbe neemt iets met rijst dat ze warm maken en ik eet koude noodles. Ik ben er dus helemaal KLAAR mee. Een mens moet toch op z’n minst iets kunnen eten en dan bedoel ik echt niet dat het om 4 uur ’s nachts moet het was potdomme 7 uur of zo.
Nu ja, terug naar het hotel. Spullen gepakt om te gaan douchen en nu recreëren.
We moeten hier met de gasten een toilet delen en om de bril zit een soort bruine stoffen hoes en om de deksel een dekje in dezelfde kleur en van hetzelfde materiaal. YIKES!!!
Morgen dus naar Hiroshima en nu ik op de treintickets kijk blijkt dat de jongen die ze voor me gereserveerd had al aan mijn hoofd heeft gezien dat dit ‘m niet ging worden want de reservering staat op 2 juni en niet zoals het oorspronkelijke plan op 3 juni. Ik zeg het jullie, Japanners zijn bijzonder.
